I ove godine deo programa Berlinala posetiće Beograd, Novi Sad i Niš. Festival savremenog nemačkog filma GoetheFEST, u osmom izdanju pod sloganom Posle krize, predstavljaju vam Goethe-Institut u Beogradu i Kulturni centar Beograda od 10. do 15. oktobra.
Ovogodišnja selekcija nudi izbor od 10 filmova kroz koje se prožima tema krize u političkom, socijalnom, klimatskom/nuklearnom, ekonomskom, egzistencijalnom, emotivnom i stvaralačkom smislu. Po starom dobrom običaju na festival dovodimo kako debitantska ostvarenja tako i velikane nemačke kinematografije.
Festival počinje feel good road-movie komedijom 25km/h reditelja Markusa Golera i scenariste Olivera Cigengalga koja probija žanrovske klišee, iznenđuje scenama i neobično ozbiljnim razmatranjima tema o životu smeštenim u kolorit Švarcvalda. Upuštanje u realizaciju neostvarenog sna dva 15-ogodišnjaka, koji se nakon 30 godina sreću na očevoj sahrani, vodiće Larsa Ajdingera i Bjarnea Medela u glavnim ulogama u turu oko Baltičkog mora uz neverovatnu hemiju između glavnih protagonista koji po prvi put glume zajedno. Film predstavlja rafinisani portret dvojice suprotnih karaktera koji na mopedima jure za propuštenim šansama, brzinom od 25km/h. Još jedan od važnih faktora u filmu čine muzički kolaži koji u nekim trenucima prelaze u prvi plan, dok u drugim stvaraju elegantno vezivno tkivo epizoda u filmu. Za dobro raspoloženje koje prati ovaj film staraju se T-Rex, The Cure, Camouflage i drugi voljeni bendovi.
Za film Zuzane Hajnrih Melanholična devojka Špigel kaže da je debitantski film retko toliko načitan i toliko zabavan. Pruža uvid i u statistiku o procentu žena na filmskim akademijama koji iznosi 40%, a tek 20% filmova nastane pod režijiskom palicom žena. Cilj prokvote je 50:50 u svim oblastima. Već dugo nijedan nemački film nije imao feminizam kao centralnu temu. Dodelu nagrade Max Ofils obrazložio je na sledeći način: „Mlada žena postaje nositeljka simptoma društva koje ne ispunjava svoje obećanje sreće“. Pojedine epizode u ovoj komediji diskursa nose naziv: Feminizam na prodaju, Čežnja za religijom na razočaranim mestima, Kraj utopije ili Ostaci psihologije. Mari Raček u glavnoj ulozi morala je da se oduči od svega što je na akademiji učila o glumi. Njena distanca prema svetu postavljena je kroz jezik, mimiku i držanje tela.
I filmu System Crasher, koji na Berlinalu osvaja Srebrnog medveda, prethodi podroban istraživački rad Nore Fingšajt. Ne baveći se toliko emotivnim stanjima u ranom detinjstvu teško traumatizovane, agresivne i nekontrolisane devetogodišnje Beni sa fenomenalnom Helenom Cengel u glavnoj ulozi koliko sistemom pedagoške i medicinske podrške koji zakazuje na svim planovima, film postavlja pitanje šta je sa onima koji se ne daju spasiti, ali i preispituje analitički potencijal svakog čoveka kroz prizmu morala društva. Ovaj film će Vam se dugo zadržati u mislima.
Još jedan Srebrni medved Berlinala otišao je novom filmu Bio sam kod kuće, aliAngele Šanelec koji se bavi promišljanjem preživljavanja i time koji je značaj smrti u životu. Prethodnim ostvarenjima ova rediteljka nas je uverila da se neće baviti pojmovima i jednoznačnim motivima već umetnošću, glumom i jezikom. I ovoga puta je to slučaj.
Novi fun-biopic sa dihotomijom žrtve i počinioca Andreasa Drezena je naša najveća prepruka ovogogodišnjeg GoetheFEST-a. Gundermanje jedan od najdiferenciranijih i najboljih filmova o Istočnoj Nemačkoj koji je stvorio fascinantan portret uzbudljivo protivrečnog poete i bageriste Gerharda Gundermana koji veruje u komunizam. Nemačka filmska nagrada potrepljuje taj epitet dodeljujući filmu nagrade u čak šest kategorija – najbolji igrani film, najbolja režija (Andreas Drezen), najbolji scenario (Lajla Štajler), najbolja glavna uloga (Aleksandar Šer), najbolja scenografija (Zuzane Hopf), najbolji kostim (Zabine Grojnih) ove zagrade da obrišemo zbog mesta. Reč je o umetniku koji radi u tri smene, neprilagođen je, govori šta misli, čak i Štaziju, čiji je bio nezvanični saradnik krajem 70-ih i početkom 80-ih godina. Ne očekujte film koji se bavi istočnonemačkim identitetom ili sa sobom nosi ostalgiju(nostalgiju za Istočnom Nemačkom). Prepustite se otkrivanju otkrivanju 18 sjajnih pesama koje će vas svojom melanholičnošću duboko dirnuti.
Još jedan od spomenika koji nemački filmski stvaraoci podižu određenim ličnostima je i film Samo obična žena. Podloška građe filma su sudski spisi. Film o ubistvu iz časti sa ritmičkim prekidima naracije fotosekvencama i dokumentarističkim materijalom poziva nemačko društvo na debatu o porodičnim vrednostima, odgovornosti i integraciji.
Kroz još jedan, ovog puta fudbalski, biopic Golman Trautman, doživećete veoma autentičnu i ljubavlju prožetu priču o pomirenju.
U debitantskom filmu AtlasDavid Navrat razvija koherentnu priču zgusnutih atmosferičnih slika uz izvanrednu glumu Rajnera Boka. U ovoj simboličkoj priči o „malom čoveku“ stari prinudni izvršitelj iseljenja prepoznaje sina koga je odavno napustio.
Ne možemo da vam ne skrenemo pažnju i na filmsko ostvarenje koje na filmskim festivalima u Minhenu i Karlovim Varima osvojilo veliki broj značajnih nagrada. Novi film Larareditelja Jan-Ole Gerstera, koga se sećamo po ostvarenju Oh Boy,fokus prebacuje na starije generacije u nijansiranom portretu majke sa frustrirajućim umetničkim ambicijama. Uživaćete u senzibilnoj inscenaciji i intimnim originalnim slikama drame na relaciji majka-sin sa Korinom Harfouč i Tomom Šilingom u glavnim ulogama.
Festival završavamo zabavnim časom politikologije i uvek iznova aktuelnim temama o pravnoj državi i tiraniji, kao i solidarnosti, hrabrosti civilnog društva i otporu. Film Vakersdorf, obojen lokalnim i vremenskim koloritom 80-ih godina, velika je priča o herojstvu u malom. Reditelj Oliver Hafner prenosi svoje politikološko obrazovanje o strukturama moći u Bavarskoj tog vremena pružajući oštru analizu događaja i ishoda. Film se završava u aprilu 1986. godine kada je već stigla vest o katastrofi nuklearnog reaktora u Černobilu i tri godine pre zvanične obustave gradnje nuklearnog postrojenja. I na kraju, čudo se ipak dogodilo.
