Ovogodišnji crnogorski kandidat za oskara Dječaci iz Ulice Marksa i Engelsa svoju premijeru u Beogradu će imati 27. novembra u bioskopu Sinepleks. Ovo filmsko ostvarenje nosi izuzetan dramski naboj ali i svoju duhovitu stranu, koja će nas kako nasmejati tako i rasplakati.
Za režiju ovog sjajnog filma, kao i njegovog scenarija – prema motivima drame Instant pisca i reditelja Đorđa Milosavljevića a koji je pisao zajedno sa Milicom Piletić, zaslužan je Nikola Vukčević.
Pozorišnu verziju ovog teksta, pod naslovom Instant seksualno vaspitanje, Vukčević je sa uspehom, 2009. godine, režirao i za Gradsko pozorište Podgorica. Filmska adaptacija predstavlja tragi-komičnu nadogradnju priče iz predstave.
Vukčević ističe da je ovaj tekst o adolescentima izuzetno slojevit i nosi u sebi i duhovitosti i oporosti. Takođe, da su brojni beogradski toponimi prebačeni u podgoričke.
Nikola Vukčević smatra da u tekstu ima mnogo nijansi koje moramo dotaći, to su i saosećanje i emocionalnost, u prostoru i u vremenu i da nam upravo kinematografija daje tu šansu.
Radnja filma se odvija kroz prvo iskustvo kako intimnog odnosa, tako i ubistva. Stariji brat treba prvi put da ubije čoveka, ali se ne oseća doraslo situaciji, dok njegov mlađi brat treba prvi put da vodi ljubav ali se ni on ne oseća doraslo. Njihovi putevi se ukrštaju i ono što se čini lakim, odnosno teškim pokazaće svoju suprotnu stranu, a njihov odnos biva preispitan.
Gospodin Vukčević ističe da tokom poslednjih dvadeset godina na Balkanu se konstantno dešava istorija, međutim u senci svega toga dešavaju se i lične istorije mladih ljudi, odrastanja i emocionalna sazrevanja, koji su uskraćena za suštinski doživljaj vrednosti. Ovaj film se bavi upravo mladim ljudima čija lična intimana istorija nema alternativu, a čija nadanja i želje su jače od okolnosti koje ih razdvajaju.
Bavi se i porodicom, pitanjem vrednosti i zadovoljenjem nagona, kao i problemima koji ne zastarevaju, ne rešavaju se bežanjem i prečicama jer život je nešto što se postepeno uči i služi da se njime udahne punim plućima, nikako instant.
Petar Božović je istakao kako film ima svoj društveni i širi politički kontekst. Ukazuje i na aktuelne trenutke, i budi uspavane svesti ili nesvesti, i skreće pažnju na ovaj film koji zapravo govori o majkama i ženama.
Ana Sofrenović nas je upoznala sa činjenicom da je igrala tipičnu crnogorsku majku, koja je glava porodice. Istakla je kako joj se svidelo kako Nikola razmišlja, i kako je zapravo u njenom liku sačinjena težina ovog vremena: “Ona kao majka predstavlja jedno tlo, zemlju, i zapravo niko ne zna ono što je ona napravila, sve se dešava u njenoj senci. Jedino majka ima tu sposobnost i snagu da u olujnom trenutku u velikoj brzini napravi odredjenu odluku. Na neki način film je posvećen ženama koje donose odluke, a mi o njima ništa ne znamo, i to se dešava svakodnevno.”
Branka Stanić o svom liku (Leli) govori kako je “stasavala uz lošeg oca i predstavlja žrtvu svega iz predhodnih vremena. Doživela je kao osobu koja se stalno smeje ali ipak nosi veliku tugu i gorčinu, koja se kasnije pretvara u bol i knedlu u grlu. Sve ono što se dešavalo sa Stankom joj je davalo snagu ali ujedno je bilo i tragedija. Koliko joj je oduzimao života toliko joj je i davao.” Branka kaže i da je bila potresena njenom ulogom.
Uloge u filmu tumače: Momčilo Otašević, Goran Bogdan, Ana Sofrenović, Branka Stanić, Branimir Popović, Emir Hadžihafisbegović, Petar Božović, Filip Đuretić, Anđela Mićanović, Mišo Obradović, a specijalni gosti su poznati muzičari Damir Urban i Nenad Knežević Knez.
Reditelj filma Nikola Vukčević napominje da je ovo njegov prvi pravi film. Muzika i pop kultura su na njega kao autora snažno uticale, više nego sam film. Stoga, muzika mu je veoma bitna, što se prepoznaje i u filmu. Ona je posebno urađena za potrebe ovog filma. Adaptirana je pesma Ne brini od grupe Škripac, a i napravljeno je nekoliko njenih verzija.
Film je sniman u Podgorici, Londonu i Zagrebu, pod pokroviteljstvom Ministarstva kulture Crne Gore, u saradnji produkcija Crne Gore i Hrtvatske, kao i kroz podršku produkcija iz Slovenije i Srbije.
S obzirom na to da je film Dječaci iz ulice Marksa i Engelsa crnogorski kandidat za nagradu Oskar, u kategoriji Najbolji strani film, svoju projekciju je imao u Los Anđelesu, pred članovima Američke filmske akademije. Njegov reditelj Nikola Vukčević je istakao da je lepa stvar to što je tokom prikazivanja u Los Anđelesu bio prisutan i značajan broj ljudi sa Balkana, koji su svi do jednog jednako reagovali na film, a to je da su njihove emocija krenula u pozitivnom pravcu. Povodom nominacije za oskara, reditelj kaže da nije opterećen ishodom.
Film je učestvovao na nekoliko filmskih festivala, gde je osvojio prestižne nagrade. Premijerno je prikazan na ovogodišnjem Hercegnovskom filmskom festivalu i nagrađen je sa dve Zlatne mimoze, jedna je za reziju dok je druga za kameru. Branka Stanić je na Filmskim susretima u Nišu nagrađena nagradom za najboljeg stranog glumca.
Zatim, na festivalu filmske režije LIFFE u Leskovcu, film je nagrađen specijalnim priznanjem stučnog žirija „za hrabar i dubok pristup vremenu i ličnostima“, dok je nedavno nagrađen i od hrvatskog nacionalnog filmskog fonda HAVC.
