Site-specific intervencija Irene Kelečević, pod nazivom Gde je moje mesto, bavi se istraživanjem identiteta prostora vezanim za zgradu u kojoj je smešten Salon Muzeja savremene umetnosti, na lokaciji Pariska 14, od 19. januara u 19h do 19. marta.
Sama zgrada nazivana je i zgradom slikara s obzirom na to da je sagrađena za potrebe stanovanja, slikarskih ateljea i izlagačkog predstavljanja eminentnih umetnika toga vremena. Ovakva koncepcija stambeno-izlagačkog prostora, koji se gradio od 1956. do 1960. godine, kao hrabro i inovativno rešenje u to vreme, omogućila je Salonu Moderne galerije (kasnije Salonu Muzeja savremene umetnosti) poziciju relevantnog mesta kao pokretača ali i jednog od svedoka decenijskih društvenih, ekonomskih i pre svega kulturoloških promena Beograda.
Rad Gde je moje mesto sastoji se od nekoliko segmenata: crteža u prostoru, uramljenih crteža i kolaža, intervencije od starog mobilijara koji transformiše prostor u neku formu mizanscena, i fotografija. U ulozi prostornog pripovedača, više nego samom arhitekturom i životom zgrade, umetnica se bavi značenjskim identitetom mesta, simbolikom onoga šta je mesto nekada bilo i šta je ono danas. Odnosno, polazeći samo od osnovnih činjenica vezanih za lokaciju, bez većeg saznanja o ljudima, identitetima, prostorima, pričama ona u izgradnju identiteta mesta kreće obrnutom metodom. Postavljajući sebe kao ključnog aktera, onoga što otkriva i pita u prvom licu (Gde je moje mesto), pokreće intervenciju koja stoji između činjenica i imaginacije, otkrovenja i istoriografije. Vraćajući se na primarnu funkciju lokacije u Pariskoj 14 – zgrade za slikare, stambene zgrade sa ateljeima, višedecenijskog izlagačkog prostora – umetnica postavlja pitanje koje u srži postaje osnova delanja, odnosno razmatranja ličnog umetničkog identiteta, sada i ovde.
Irena Kelečević (1975) diplomirala je i magistrirala na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, gde trenutno završava doktorske studije. U svom radu istražuje lični prostor i njegove veze sa javnim prostorom, koji nije definisan samo tradicionalnom arhitekturom već se pojavljuje kao produkt društvene prakse, budući da je korišćen, okupiran i transformisan svakodnevnim aktivnostima.
Od 2003, izlaže lokalno i internacionalno realizujući umetničke projeke u galerijskom i javnom prostoru, u okviru Belefa, Oktobarskog salona, Memorijala Nadežda Petrović, Cuenca Bijenala u Ekvadoru i u saradnji sa Domom omladine Beograda, Domom kulture Studentski grad, MKM, galerijom Zvono, Remont, Prodajnom galerijom Beograd, Muzejom savremene umetnosti iz Beograda, Umetničkom galerijom Nadežda Petrović iz Čačka, Narodnim muzejom iz Kraljeva, Kulturnim centrom iz Požege, Stadtturmgalerie iz Insbruka, Austrija, Galerijom Califia iz Češke Republike itd.
