Film glumca i producenta Džonija Depa na Festu (recenzija)
Posvećen industrijskom zagađenju i žustroj ali neizvesnoj borbi običnog čoveka protiv korporativne politike, a ujedno predstavljajući i uvid u stvaralaštvo američkog fotografa Vilijema Judžina Smita, autora jedne od najčuvenijih fotografija u istoriji foto-reportaže „Tomoko u kadi“, film “Minamata” duboko potresa gledaoca, opominje društvo i dokumentuje učinjeno kako bi možda budućnost izgledala drugačije.
U pitanju je istiniti događaj! Ovaj naslov posebno je interesantan i zbog toga što je sniman u Srbiji, pa većinu ekipe čine domaći filmski radnici. Osim kod nas, u filmu su i lokacije u Crnoj Gori i Japanu. Film je producirao i u njemu glavnu ulogu tumači holivudski glumac Džoni Dep, koji je tokom snimanja “Minamate” boravio u našoj zemlji u februaru i martu 2019. godine.
Fotograf Vilijema Judžin Smit je poznat po svojim foto-pričama iz Drugog svetskog rata, i po tome što je svoje eseje objavljivao u magazinu “Lajf”. U filmu, po istinitoj priči, „Minamata“ fotoreporter Smit, glumi ga Džoni Dep, zajedno sa svojom suprugom američko-japanskog porekla Ajlin Smit (glumica Minami), odlazi u Japan kako bi zabeležio patnju meštana jednog ribarskog naselja koji su oboleli od takozvane Minamata bolesti, uzrokovane trovanjem živom. Njihove vode i ribu svesno je zagađivala kompanija Chisso Chemicals, ne obazirući se na dokaze o obolelilma, i o rađanju bolesne dece. Tako je , 1971. godine, nastala, između ostalih, i najpoznatija Judžinova fotografija „Tomoko u kadi“, koja prikazuje majku koja kupa svoju ćerku koja je pretrpela trovanje živom još kao fetus tokom trudnoće. Mnogi ovu crno-belu fotografiju poređuju sa Mikelanđelovom Pijetom, statuom u bazilici Svetog Petra u Rimu.
Film “Minamata” prikazuje vreme u kom je fotografija bila magična, analogna, opipljiva i tehnički zahtevnija. Foto-laboratorija i štamparija vraćaju nas u neka romantična vremena, kao i dvoje ljudi, Judžin i Ajlin, različitog kulturnog nasleđa, koji u zajedničkoj borbi za opšte dobre prirodno zaplovljavaju i u romansu. Ipak, najverovatnije je da je namera reditelja Endru Levitasa bila ta da nam skrene pažnju na važnost ekologije, ili, kako to jedan od njegovih japanskih likova u filmu, kaže: „Borimo se za to da deca naše deca imaju sutra za šta da se bore.“
Ovo je drugi film na ovogodišnjem Festu čiji producent je Džoni Dep, a koji možete da pogledate 12, 13, 14. i 15. maja u bioskopima Sava centar i Cineplexx Galerija Beograd, u okviru programske celine Gala. Film je sniman uz podršku Serbia Creates Film.
Još jedan naslov koji Dep potpisuje kao producent, a i u kome se pojavljuje kao sagovornik, jeste odličan dugometražni dokumentarac „Ćup zlata“, koji je posvećen irskom pankeru i pesniku Šejnu Mekgavanu, a prikazan je ovog vikenda na 49. Fest-u.
foto: FEST i Brooklyn Museum
