U četvrtak 19. novembra u 19 časova Kulturni centar Beograda u svojim galerijskim prostorima otvara tri nove izložbe koje će biti otvorene za publiku do subote 12. decembra. Radno vreme galerija je svakog od 12 do 20 sati, osim nedeljom.
U galeriji Artget
Izložba fotografija Nenada Maleševića Dokumenti: Uvod u studiju prestajanja
Ovaj umetnički projekat započet je 2004. godine i obuhvata nekoliko ciklusa fotografija: Doba obnove, Za Geteov pogled, Donau, Die Pflanzen itd. Fotografišući dimnjak gradske toplane sa istog mesta u različitim vremenskim prilikama, cveće, napuštenu fabriku i kuću, prazne staze, prugu, Nenad Malešević nas suočava s drugačijom percepcijom sveta koji ga okružuje. Iako na prvi pogled ne izgleda tako, nijedna od fotografija nije nastala s pretenzijom da bude čist dokument.
Autor ne postavlja sebe u poziciju klasičnog fotografa koji beleži skrivena, opustela mesta, tragove ljudskog postojanja i intervencije, pejzaž, biljne motive, različite procese iščezavanja, otuđenost i zaborav. Većina fotografija je snimana bez prisustva ljudi, a na onima sa ljudima, stiče se utisak da im je dodeljena sporedna uloga.
Načinom snimanja, Nenad Malešević gotovo identično filmskom režiseru transformiše odabrana mesta i situacije u filmske scene u kojima je radnja istovremno magična, zastašujuća i gotovo nadrealna.
U Likovnoj galeriji Kulturnog centra
Izložba Margarete Kern Kome pripada svet?
Margareta Kern je dobitnica nagrade Kulturnog centra Beograda na 54. Oktobarskom salonu. Nagradu je dobila za rad Stanje tela iz eksperimentalnog ciklusa Kome pripada svet?, iz produkcije 2013. godine. Izložba u Likovnoj galeriji predstavlja niz recentnih video-animacija u kojima umetnica stavlja telo u centar slike, kao prostor propitivanja političke subjektivizacije u vreme krize (kako krize kapitalizma tako i ekonomske krize), Kome Pripada Svet? sastoji se od tri video rada: Telo Države/Državno Telo, Telo Ekonomije/ Ekonomija Tela i Tela koja ne mogu više da podnesu. Slike koje ne mogu više da podnesu.
Autorka u radu animira ljudska tela koja pokušavaju da govore i da se odupru dok ih vuku iz mase okružene redovima policajaca tokom protesta ili tokom intervencije u prostor transglobalnog umetničkog sajma. Crteži na osnovu fotografija već urezanih u kolektivnu imaginaciju, služe kao linije neslaganja, kontrole i brisanja. Preko svakog reza, zvuka i linije, postavlja se pitanje: kada (i kako) slika (i umjetnica/k) počinje govoriti politički?
U galeriji Podroom
Izložba Život kao takav umetnik
Uroš Đurić izlaže nekoliko video radova koji gоvоrе о fеnоmеnu pоpulаrizоvаnjа bаnаlnоsti svаkоdnеvicе i njеnоm uzdizаnju dо аrtеfаktа.
U pitanju je serija video zapisa koja je započeta početkom 2012. godine i obuhvata period čija je glavna karakteristika preplitanje ličnih i društvenih lomova koji podjednako utiču na intimni i autorski život.
„Lišeni imperativa teza koje zadiru u uvek aktuelna promišljanja nad sudbinom sveta, opterećenih puristički intoniranim raspravama o ideološkoj ispravnosti svega izrečenog ili stvorenog, ovi zapisi markiraju život i situacije jednog lokalno i globalno anesteziranog društva, društva u iščekivanju, u kojem život postoji po inerciji sopstvenog kretanja, u kojem kao da se sve odvija kako bi se dočekalo sutra, u kojem se nastavljaju procesi koji su uslovljeni onim što se događa danas. U tom odsustvu koherentnog narativa, ukazuju se prizori sveta snimljeni na različitim lokacijama i u raznorodnim situacijama u periodu od 3 godine, po Beogradu, Pragu, Mariboru, Minhenu, Parizu, Ohridu, Berlinu, Raškoj, Renu, Trstu i drugde, svedočeći o opštem stanju limba, o onoj vrsti života kojeg pojedinac sagledava između prelomnih istorijskih događaja,života lišenog velikih odluka, nejasnoća ili mistifikacija, lišenog potrebe da se kaže nešto istinski radikalno ili novo sve dok se ne artikulišu prve klice narastajućeg otpora spram izrabljivački skrojene realnosti.“ (Uroš Đurić, iz teksta u katalogu).
