Novosadski književnik i kantautor Miloš Zubac bio je onaj koji je inicirao snimanje muzičkog albuma posvećenog Harinom životu, njegovom stvaralaštvu i njegovoj smrti. Okupiviši grupu umetnika s celog nekada zajedničkog jugoslovenskog prostora, družinu koja se zove Novi Odmetnici, Zubac je podstakao stvaranje izdanja koje se uoči 16. septembra pojavilo u onlajn formatu, dok će štampana verzija biti gotova do kraja godine.
Sve stihove napisao je Mehmed Begić, književnik poreklom iz Hercegovine, koji sada živi u Madridu.
Na albumu Iznad tame (pjesme za Viktora Haru) sarađivali su renomirani kantautori i kantautorke, kao i muzičari iz Srbije, Hrvatske, Bosne i Hercegovine, Crne Gore i Slovenije. Album je producirao Nemanja Nešić, a izdavač je Kulturni centar Vojvodine „Miloš Crnjanski”.
Pre pedeset godina, 16. septembra, u Čileu, na zloglasnom stadionu koji danas nosi njegovo ime, ubijen je Viktor Hara, veliki čileanski kantautor, pozorišni reditelj, folklorista, humanista i levičarski politički aktivista.
Hara je pao kao žrtva Pinočeovog vojnog puča i nasilja koje su pučisti, finansirani američkim novcem i uticajem, sprovodili nad svima koji su podržavali Salvadora Aljendea, demokratski izabranog levičarskog predsednika.
Viktor Hara, u to vreme četrdesetogodišnjak, otac dvema kćerkama koje pola stoleća kasnije, uz Harinu suprugu Džoan, vode fondaciju koja se stara o njegovom nasleđu, nije bio spreman da se odrekne svojih uverenja. Tukli su ga, mučili, slomili mu šake, na kraju ga ubili i izbacili telo na ulicu.
Njegove slomljene ruke postale su u svetu simbol protivljenja zlu.
„Harine skršene šake – a slomili su ih Pinočeovi najamnici, prepoznavši među zarobljenicima čuveno lice iz naroda, pre no što su ga krvnički istukli, ubili i izbacili izmrcvareno telo na ulicu kao na smetlište – postale su zavetni znak prepoznavanja i razumevanja među ljudima koje je posetila vest o njegovoj smrti i ta vest o nepokornom levičaru koji završava u Hristovim mukama počela je da se prenosi s kolena na koleno, kao uspomena na čoveka koji je pevao nežno, blago i toplo, koji je voleo bez ostatka, koji je delatno sanjao i stvarao uvek bolji, običnom čoveku primereniji svet, a koga nije mogla da mimoiđe ona strašna poslednja čaša.”, napisao je Miloš Zubac, novosadski književnik i kantautor.
